Het befaamde Arcadië Trio is op zondag 11 november om 15.00 uur te gast in ’t Mosterdzaadje. Het bestaat uit klarinettist Steven Geraads, cellist Timothée Busch en pianiste Henriëtte Wirth. Uitgevoerd worden prachtige trio’s Beethoven, Bruch en Schumann.

De musici leerden elkaar kennen tijdens hun studie aan het Utrechts Conservatorium. Zij geven concerten door heel Nederland en in België. In 2011 maakten zij hun debuut in de kleine zaal van Muziekcentrum Vredenburg te Utrecht. In 2015 leidde een tournee hen naar Spanje alwaar zij concerten gaven in Madrid en Léon. Het Arcadië Trio heeft live opgetreden op zowel Radio 4 als Radio 1.

Ludwig van Beethoven schreef het pianotrio opus 11 in 1797, origineel voor klarinet, cello en piano. Hij componeerde het voor de internationaal beroemde klarinettist Joseph Beer (1744-1812) en droeg het op aan Gravin Maria Wilhelmina van Thun. Op verzoek van de uitgever bewerkte Beethoven dit trio ook voor viool, cello en piano. Het werk kreeg de bijnaam ‘Gassenhauer Trio’. De naam Gassenhauer stamt al uit de 16e eeuw en betekent volkslied of smartlap. De renaissance luitist Hans Neusiedler (1508-1563) schreef al Gassenhauers. Liederen of melodieën die door iedereen gezongen of gefloten konden worden en te horen waren in de smalle Weense straatjes, die daar Gassen heten. Het derde deel van dit Beethoven trio bestaat uit negen variaties over een thema uit de in die tijd populaire komische opera van Joseph Weigl “L’amor marinaro ossia Il corsaro”. Speciaal de zeer geliefde melodie “Pria ch’io l’impregno” (Voordat ik aan het werk ga) hoorde je overal in de Weense Gassen.

Max Bruch schreef 8 stukken opus 83 voor klarinet, altviool en piano voor zijn zoon Max Felix. Die had zich in die tijd tot een bekwaam en beroemd klarinettist opgewerkt en zijn spel werd door tijdgenoten geroemd om zijn mooie klank en frasering. Uiteraard liet dit zijn vader ook niet onberoerd en zodoende kwam hij op het idee om de zachte klanken van de altviool en de klarinet tegenover elkaar te zetten in dit werk. Zoals velen in zijn tijd werd Bruch sterk beïnvloed door de kamermuziekwerken van Robert Schumann (onder anderen Märchenerzählungen, Romanzen en diverse Fantsiestücke) waarin de klarinet ook vaak een hoofdrol vertolkte, wat zowel aan de keuze voor de instrumenten als aan de stijl te merken is. Oorspronkelijk gebruikte Bruch harp in plaats van piano in drie van de acht stukken, hetgeen nog terug te horen is in nr. 5 en 6. Het werk ging in première in Bonn in 1909.

Robert Schumann schreef zijn eerste pianokwartet al op achttienjarige leeftijd. Daarna schreef hij lange tijd geen kamermuziek meer en dit stuk zou voor lange tijd het enige in zijn soort blijven. Pas in 1842 pakte hij de draad weer op en componeerde in één jaar zeven werken voor strijkers en piano. Een van deze werken was het Pianotrio in a klein, tegenwoordig bekend als Fantasiestücke opus 88, nu door Steven Geraads bewerkt voor de bezetting klarinet, cello en piano. Het trio doet denken aan de latere pianotrio’s van Haydn. Vooral in de eerste delen, waar de baslijn van de piano vaak parallel loopt aan de cellopartij klinkt de invloed van de oude meester door. De vier Fantasiestücke zijn waarschijnlijk gecomponeerd voor uitvoering in kleine kring door amateur-musici en vallen op door hun delicate eenvoud in vergelijking met Schumanns andere kamermuziek voor piano en strijkers. Het volksliedachtige thema uit Romanze is eenvoudig, melancholiek, een vaag verlangen naar het onbekende. Hetzelfde thema keert terug in het eerste deel van Humoreske, maar dan pittiger. In het romantische Duett bewegen de klarinet en cello zich om elkaar heen als twee stemmen in een liefdesduet. De Finale keert weer terug naar het mars-achtige ritme uit het tweede deel, maar dit keer krachtiger, serieuzer. Dat dit allemaal slechts een illusie is, blijkt pas in de laatste maten. De muziek sterft langzaam weg, totdat er bijna niets meer te horen is. Dan, plotseling, volgt een explosie van energie waarmee de Fantasiestücke definitief worden afgesloten.

Steven Geraads studeerde aan het Utrechts Conservatorium bij Celeste Zewald en Hein Wiedijk. Tijdens zijn studie maakte hij onder andere deel uit van het Nederlands Studenten Orkest, het Nederlands Studenten Kamerorkest en het J.Pz. Sweelinck Orkest te Amsterdam. Steven volgde masterclasses bij onder meer Karl Leister, Wenzel Fuchs, Herman Braune, Miguel Espejo en Arno Piters. De afgelopen jaren remplaçeerde Steven bij het Koninklijk Concertgebouw Orkest, onder leiding van dirigenten als Mariss Jansons en Eliahu Inbal. Hij is erg actief in de kamermuziek en maakt naast het Arcadië Trio tevens deel uit van Trio Trajectum en vormt een duo met pianiste Henriëtte Wirth.

Timothée Busch behaalde in 2009 zijn Master of Music, behorende tot de klas van Timora Rosler en Ran Varon op het Utrechts Conservatorium. Afgelopen jaren gaf hij concerten in onder anderen Frankrijk, Duitsland, België en Nederland met onder andere het Arcadië trio, het Rietveld kwartet, het Duo Ponticello en het Busan Ensemble. Met enige regelmaat remplaceert Timothée in het Gelders Orkest en bij het Nederlands Begeleidings Orkest. Ook is hij lid van het Ciconia Consort. Verder nam hij deel aan festivals in Zweden en Duitsland en volgde hij masterclasses bij onder andere Rafael Wallfish, Torleif Thedéen, Daniel Müller-Schott, Gustav Rivinius en Leonid Gorokhov.

Henriëtte Wirth studeerde Muziekwetenschap aan de Universiteit Utrecht en piano aan het Utrechts Conservatorium bij Klára Würtz en Paolo Giacometti. Vervolgens studeerde zij klavecimbel aan het Koninklijk Conservatorium Brussel bij Herman Stinders en pianoforte Bart van Oort aan het Koninklijk Conservatorium te Den Haag. Henriëtte is klavecinist van het oude muziekensemble La Favorita en organist van het Castello Consort, een ensemble dat zich specialiseert in de historische uitvoeringspraktijk van 17e-eeuws repertoire. Sinds 2007 is zij met veel plezier als piano- en klavecimbeldocent verbonden aan het cultuurcentrum van de Universiteit Utrecht. Hiernaast speelt Henriëtte barokharp en zingt renaissance polyfonie.